ปากกา กับ ขวดหมึก

ข้อมูลเบื้องต้น

นิทานของ แอนเดอร์เซน
ที่อ่านแล้วจะได้ข้อคิดดีดี ^^
ชื่อเรื่อง ปากกา กับ ขวดหมึก จ้า
 

เนื้อเรื่อง

ในห้องทำงาน           ของกวีผู้หนึ่ง มักจะมีเสียงทะเลาะระหว่างปากกากับขวดหมึกว่าใครกันแน่ที่มีความสำคัญมากกว่า
ขวดหมึกมักพูดว่า ตนเป็นผู้ทำให้เรื่องราวต่างๆเป็นรูปเป็นร่าง แค่หมึกเพียงหยดเดียวก็ใช้ได้ถึงครึ่งหน้ากระดาษ
ปากกาก็ไม่ยอมแพ้ มันโต้กลับไปว่า หมึกเป็นแค่ส่วนประกอบหนึ่งของปากกาเท่านั้น หากไม่มีปากกาหมึกก็ไม่มีประโยชน์
ทั้งสองเถียงกันเช่นนี้เป็นประจำ และไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่ายๆ เพราะต่างก็เชื่อมั่น และภูมิใจในความสำคัญของตนเอง
คืนหนึ่งเมื่อ กวีกลับมาจากการชมดนตรี เขายังคงซาบซึ้งในบทเพลงที่นักไวโอลีนบรรเลง แม้จะกลับมาถึงบ้านแต่เสียงเพลงอันไพเราะ
ก็ยังคงดังก้องกังวานอยู่ในหัวทำให้เขาเคลิบเคลิ้มราวกับถูกมนสะกด กวีหนุ่มจึงหยิบปากกามาบรรทึกความประทับใจ ในบทเพลงนั้น
เขาเขียนลงไปว่า แม้จะเพลิดเพลินและซาบซึ้งในเสียงเพลงเพียงใด ก็อดที่จะลำคาญคันชักและไวโอลีนไม่ได้
เพราะเวลาบรรเลงเพลงทั้งสองสิ่งนี้มันจะแข่งกัน ทำตัวเด่นเสมอพวกมัน ไม่รู้ว่า ทั้งคันชัก ไวโอลีน และนักดนตรี ต่างก็สำคัญเท่าๆกัน
หลังจากที่กวีเขียนบันทึกจบ ก็ไม่วายมีเสียงทะเลาะกับปากกาและขวดหมึกคู่เดิมซึ่งจะยังคงเป็นแบบนี้ตลอดไป
ตราบใดที่ทั้งคู่ ยังไม่เข้าใจว่าพวกมันมีความสำคัญเท่าๆกัน.